خیلی از ما انسان ها ، در طول روز ممکنه در کما باشیم . البته نه اون کما به معنای پزشکی . به نظر من هر زمانی که انسان فقط نفس بکشه و از اطراف خودش آگاه نباشه در کماست . کما از دیدگاه من یعنی غفلت و بی خبری ، یعنی خودمون رو به کوچه علی چپ زدن ، یعنی ...

امروز در خبرگزاری ها دیدم که علی خلیلی از کما بیرون اومده . می دونم که در این چند روز اخیر با این چهره آشنا شدید . همون کسی که به خاطر حفظ ناموس یک هم محله ای یا بهتره بگم یک انسان تا پای مرگ رفت . با چاقو زدند به گردنش و رفت کما . اما در واقع اون در کما نبود . حالشم از من و شما خیلی خوب بود . حتی اگه زیارت حضرت دوست نصیبش میشد ، افتخار آفرین بود . اما اون شب آدم های سالم وسلامتی بودند که نه تنها در کمای انسانیت ، بلکه در کمای مال و جاه و ثروت آرامیده بودند . مثل تمامی اورژانس هایی که با دیدن وضع علی حاضر به پذیرش نشدند . مثل ، بیمارستانی که دید جوون 20 ساله داره میمیره اما اول گفت : پول بده .

انسانیت ما آدم ها به کجا داره کشیده میشه . همون بهتر که پدرمون آدم از بهشت خدا اخراج شد . وگرنه معلوم نبود که اونجا رو به چه منجلابی تبدیل می کردیم . میگن : ما از نسل هابیلیم ، اما خیلی از ماها رفتار و کردار و منشمون هزاران مرتبه از قابیل بدتره . خدا رو شکر که قراره گلچین پاکی از آدمیان به بهشت راه پیدا کنند ، وگرنه دیگه بهشت و جهنم و زمین هیچ معنایی نداشت.

به امید روزی که همگی از کمای پلیدی ها و شیطان صفتی ها خارج بشیم .

علی به همراهتان