انتظار واژه ایست که در بین مردمان این زمان معنی خاصی به خود گرفته است . کودکی در انتظار عملی شدن قول پدریست که به او وعده خرید دوچرخه داده ، مادری در انتظار دیدن روی دلبند خود ، پدری در انتظار گرفتن حقوق ماهیانه ، عالمی در انتظار ظهور منجی بشریت و اینک ملتی در انتظار روئیت هلال ماه شوال .

پیشاپیش عید سعید فطر بر همگان مبارک .

سلام بر دوستان عزیزم

طاعات و عبادات همگی قبول

و از هر چه بگذریم سخن دوست خوشتر است .

تیتری که امروز نوشتم ، اسم یک مستند زیباست ، مستندی به نام یزدان تفنگ ندارد .

امیدوارم همگی یک نسخه از اون رو تهیه کنید و ببینید . اگر می تونستم از سازندگان این مستند اجازه بگیرم حتما" برای دانلود در وبلاگم قرار می دادم .

و اما می خوام فقط در مورد یزدان صحبت کنم .

یزدان یک مرد کوچک است . یزدان 4 سال داره و شاید الان 5 سال . یزدان بابا نداره . البته نه اینکه از اول نداشته باشه ، داشت اما یه مرد سیاه پوش باباش رو کشت . الان تنها آرزوی یزدان اینه که معلم بشه و از همه مهمتر انتقام باباش رو بگیره .

یزدان و خانواده اش در زاهدان زندگی می کنند . در استانی که خیلی از دشمنان این مملکت دوست دارند در اون نفاق و تفرقه حاکم بشه .

بابای یزدان ، یا بهتره از این به بعد بگم ، شهید محمد گلدوی ، در مسجد متولد شده بود و در مسجد هم به شهادت رسید .

همه می دونیم که در آغوش کشیدن محبوب یکی از دل انگیز ترین لحظات در زندگی هر انسانیه . آقا محمد هم در یکی از شب ها ، بیرون مسجد جامع زاهدان ، در حالی عامل انتحاری رو در آغوش کشید که گویی دلبری زیبا روی در کنار داشت . نمی دونم در اون لحظه به چی فکر می کرد . به دیدار حقی که داشت نصیبش میشد ، به چشمان گریان و بی قرار پدر و مادرش ، به یزدانی که دوست داشت ربه همراه پدر به پارک بره ، به بچه 45 روزه اش که هنوز معنی پدر رو درک نکرده بود ، به همسرش و یا به جان مردمی بی گناه .

همه می دونند که اگر رشادت بابای یزدان نبود ، شاید اون روز به جای 7 نفر 70 نفر شهید می شدند . شاید این آقا محمد ما هم از نسل فهمیده ها بود .

یزدان جان ، پدر شما در راه عمل به دین خدا شهید شد . نجات زندگی آدم ها خیلی با ارزشه . یزدان من ، امیدوارم شما هم وقتی بزرگ شدی راه پدر رو ادامه بدی . پسر گلم ، دوست ندارم هیچ وقت جای خالی پدرت رو احساس کنی . دوست دارم همیشه با افتخار فریاد بزنی من ، پسر بزرگ مردی هستم که برای دفاع از خون مردم مملکتش شهید شد . من ، پسر شهید محمد گلدوی هستم .

برای شادی روح تمامی شهدای مسجد جامع زاهدان صلوات .

دیگه قادر به نوشتن نیستم . البته باید اعتراف کنم که قلم در مقابل رشادت های این چنین بزرگانی عاجزه .

به امید هلاکت همه دشمنان و پیروزی حق بر باطل

یا حق

سلام

امیدوارم که شاد باشید و تصاویری که می بینید ناراحتتون نکنه .

البته می دونم که قلب هر انسانی با دیدن این عکس ها ، شدیدا" دچار تاثر و غم میشه اما غم ما ، دردی از این اشخاص و خانواده هایشان دوا نمی کنه ، اینها به همیاری نیازمندند تا به ترحم .

داستان زندگی این بچه ها رو این بار می خوام از دیدگاه خودم بیان کنم .

یکی بود ، یکی نبود . غیر از خدا هیچکس نبود . در روستای سرسبز و زیبایی به نام درودزن مدرسه ای بود که هر روز صبح بچه های روستا با شوق و شور فراوان راهی آن می شدند . بچه هایی که تمام دارایی علمی خودشون رو قرار بود مدیون مدرسه و معلمی بشن که داره براشون زحمت می کشه . 14 آذر ماه 1385 بود و مثل همیشه هوا سرد . بچه ها دور تنها علاء الدین موجود در کلاس حلقه زده بودند . گلهای خوئشگل داستان من تنها 8 ساله بودند و هر کدوم آرزویی داشتند . مثلا" مریم دوست داشت خانم معلم بشه . لیلا دوست داشت دکتر بشه . پریسا می خواست پرستار بشه . سمانه همیشه می گفت که من قراره مثل گالیور بشم . محمد حسن دوست داشت مهندس کشاورزی بشه تا به باباش کمک کنه . رضا آرزوش این بود که خلبان بشه و نرگس دوست داشت پولدار بشه تا شاید بتونه برای کلاس مدرسشون بخاری بخره . اون روز هم دور همون علا< الدین حلقه زده بودند و گل می گفتند و گل می شنودند . اما یه اتفاق خیلی عجیب افتاد . یکدفعه ای چراغ والور برگشت و نفت اون بر زمین ریخت و شعله های آتیش به جان این طفلان بی گناه افتاد . هر کدوم که سعی می کردند به سمت در فرار کنن در دام آتش گرفتار می شدند . هیچ کس نبود که فریاد این کودکان رو بشنوه .و ...

شاید تصاویر گویاتر از کلام من باشه .

اتفاقی که برای این کودکان افتاد یک جنایت بود . جنایت فقط این نیست که با چاقو کسی را بکشی یا به روی کسی اسید بپاشی . این بچه ها ، قربانی بی تدبیری و مدیریت غیر علمی آموزش و پرورش شدند . آموزش و پرورشی که شاید در سال قربانی های زیادی به خود می گیرد . آموزش و پرورش در سال 1383 در روستای سفیلان 13 کودک را در آتش بی سروسامانی خود سوزاند  .

با تشکر از سجاد عزیز که در آپلود تصاویر کمک قابل توجهی به من کرد .

سلام

خوبید ؟

تمامی این ندانسته ها حرف دل مردمی است که آن ها را بی فرهنگ و سیاه می نامند . هیچ فکر نمی کردم که در این روزگار به ظاهر با تمدن ، افراد نژاد پرست بی تمدنی زندگی کنند که مردمان قحطی زده سومالی را افرادی بی سواد ، لادین ، هوسران بدانند و با افتخار بگویند که چون آنها سیاه هستند و فقیر پس مستحق چنین روزهایی می باشند .

آری ، آنان سیاه هستند اما در کشوری با معادن بسیار زندگی می کنند . هنگامی که کشورهایی که به یکدیگر لقب ابر قدرت داده اند این چنین فرهنگ یک جامعه را تسخیر می کنند و به آنان شیوه وابستگی می آموزند ، این چنین روزگارهایی قابل پیش بینی است .

جوانان عزیزم ، من خود نیز جوانم و می دانم که دوست داریم همگی خوشتیپ و با کلاس جلوه کنیم .

اما شعور عقلی به مراتب مهم تر از ظواهر است . آمریکا و بسیاری از دشمنان دین و اسلام ، می خواهند ما به کشوری عقب افتاده و بی فرهنگ تبدیل شویم . می خواهند تمدن چندین هزار ساله ما را در مقابل تمدن ناقص چند ساله خود به زیر سوال برند . می خواهند ما دچار فقرز فرهنگی شویم و باید بدانیم که در صورت تحقق آمال آنان ، دیر زمانی نخواهد گذشت که ما به عنوان تیتر یک رسانه های جهانی تبدیل می شویم . کودکانمان را در مقابل دیدگانمان پرپر شده بیابیم و دولت و مملکت را مقصر بنامیم .

اما بیاد داشته باشیم که ما هرچه بکاریم درو خواهیم کرد و یادمان نرود که علف هرز کاشته هایمان را نابود می سازد . پس بیاییم از هم اکنون ، با یاری یکدیگر علف های هرز تهاجم فرهنگی را از روح و روان خود و کشور سربلندمان ایران بزداییم .

به امید بر ملا شدن مکر مکاران

علی  یارتان

می خواستم سخنی جدید آغاز کنم .

اما ،

نمیدانم برای کسی که کذابم می خواند چه بگویم و چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که با اعتماد به نفس کاذبش زشت سیرت و صورتم می خواند چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که مغرور و سرکشم می خواند چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که خود را تافته ای جدا بافته از مردم می داند چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که مستی شراب را افتخار می داند چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که تهی مغزم می خواند چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که ریشخندم می کند چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که سیاهم می خواند چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که مرا مستحق مرگ می داند چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که غارتم می کند چه بنویسم .

نمیدانم برای کسی که ندیده ام چه بگویم و چه بنویسم .

یا علی

کودکی نحیف در آغوش مادر آرامیده .گویی به خواب عمیق و ابدی فرو رفته . استخوان های سینه و شکم به شدت خود را نمایان می کنند . چهره سیاه و زرد کودک خبر از قحطی و خشکسالی می دهد . پدر هفته هاست که برای تهیه قوتی به اردوگاه رفته و هنوز باز نگشته . کسی از سرنوشت پدر خبر ندارد . زنده است یا طعمه دیو صفتان شده . مادر سراسیمه از این سو به آن سو می دود تا شاید لقمه ای نان برای کودک بیابد . چیزی نمی یابد . در زیر سایه درختی کودک خود را بر زمین می نهد و با خدای خویش راز و نیاز می کند . مادر رمقی ندارد ولی برای نجات دلبند خویش به هر سو می رود . گویی هاجرها و اسماعیل های دیگری در زمین متولد شده اند . دیگر سعی و صفا در این بیابان جوابگو نیست . مادر به نزد پاره تنش باز می گردد . چهره بی رمق کودک نشان از آخرین دقایق زندگی اوست . مادر تحمل دیدن آخرین نفس ها و سخنان کودک را ندارد . با سوز دل و گریه های بی امان ، ثمره عمری زندگیش را به آغوش می کشد و در حالی که کودک زیر لب طلب نان می کند جان ، به جان آفرین تسلیم می نماید . 

این سرنوشت هزاران مادر و فرزند اهل سومالی است که در برابر چشمان صدها دوربین خبری و خبرنگار با زندگی وداع می نمایند.

پس بیایید با پیوستن به زنجیره انسانی سومالی مرهمی بر زخم های مادران و پدران دلشکسته سومالی باشیم .

از کلیه هموطنان عزیز خود می خواهیم که کمک های نقدی خود را به شماره حساب هایی که توسط ارگان ها و نهاد های دولتی اعلام گردیده واریز نمایند .

بنی آدم  اعضای  یک  پیکرند     که در  آفرینش  ز یک  گوهرند

چو  عضوی به درد آورد روزگار     دگر  عضوها   را   نماند   قرار

به امید حل مشکلات تمامی مردم دنیا

یا علی

سلام بر دوستان عزیز

امیدوارم که ایام به کام باشد و طاعات و عبادتهایتان مورد قبول درگاه حق

دیگه بهتره خودمونی بشیم

خوبید ؟

در این روزها با چهره جنجالی آمنه آشنا شدید . آمنه دختر زیبا رویی بود که به خاطر هوی و هوس های جوان خامی به نام مجید ، به دختری زیبا دل تبدیل شد . همگی در این چند روز بارها و بار ها قصه آمنه رو شنیده اید و می دونید که در یکی از روزهای زیبایی پاییزی در حالی که داشت از صدای خرد شدن برگهای خشک شده پاییزی در زیر پاهایش لذت می برد ، مورد هجوم قرار گرفت و پس از آن تنها خاطره سوزش های بی پایان صورت و چشماش نصیبش شد . اما چرا ؟ آمنه که می دونست ، مجید خطر بزرگی برای اون به حساب میاد . مجید که به آمنه گفته بود می خواد بکشتش . آمنه  به پلیس گفته بود که مجید تهدیدش کرده . پس چرا کسی مواظبش نبود ؟ چرا پلیس باور نکرد ؟ مگه به ما یاد نداده بودند که پلیس بهترین نهاد برای حفظ جان ماست ؟ پس چی شد . پلیس به آمنه ما گفته بود : تا زمانی که جرمی واقع نشده نمی‌توان وارد عمل شد و او را بازداشت کرد . آیا در کشور ما تهدید جرم نیست ؟ یعنی اگر روزی کسی زنگ بزنه به پلیس و بگه تو خونم دزد هست ، تا دزدی صورت نگیره جرم حساب نمی شه ؟

ایکاش می تونستم با صدای بلند فریاد بزنم که : ای کسانی که امور ملت به دست شماست ، بدانید و آگاه باشید که صورت آمنه امروز نتیجه عملکرد دیروز شماست .نتیجه کوتاهی شما در انجام وظیفه . نتیجه ...

چند روز پیش آمنه ، در حالی ، از حکم قصاص مجید گذشت کرد که خود دیگه از نعمت دیدن برخوردار نبود . آمنه دیگه نمی تونه مادرش ، پدرش ، خواهرش و .... رو ببینه . اما همیشه و همه جا نور خدا در دل و جان آمنه و آمنه ها وجود داره .

به امید اینکه روزگاری در کشور عزیزمان ایران پلیس تکیه گاه گرم برای خانواده ها باشه.

دوستان عزیزم در هنگام غروب آفتاب و لحضات ملکوتی اذان مغرب برای همه مردم دنیا دعا کنید و از خدا بخواهید ظهور مولایمان را نزدیک تر گرداند .

به امید دیدار 

یا علی

با نزدیک شدن به ماه رمضان شیطان داره بساطش رو جمع می کنه تا بره . می دونه که بین انسانهایی که قراره هر جور که هستند ، یک ماه خدایی بشن ، جایی نداره . می دونه که اوضاع کار و کاسبیش در این یک ماه کساده . می دونه که آدم ها در این یک ماه استغفار می کنن و به سوی خدا باز می گردن ، خدا هم با آغوش باز از اونا استقبال میکنه . جام گناه ، جای خودش رو به جام برکت واگذار می کنه . دیگه کسی برای شرکت در المپیک گناه ثبت نام نمی کنه . لاک ها پاک میشن . لبها جز به ذکر باز نمی شن . نگاه ها کنترل میشن . روسری ها به جلو کشیده میشن .

سلام به دوستان

چند روزی است که دوستان و خواننده ها نظرات عجیبی به نوشته هام میدن . میگن : کارشناسی نشده مطلب می نویسی .

اما حقیقت نوشتن برای من این است که از زبان اکثریت مردم سخن بگم ، آیا تمامی مردمان ما اقتصاددان و جامعه شناس و قشر مرفه هستند . بهم میگن : که روزنامه بخون ، بعد در مورد گرونی صحبت کن . گرونی رو باید چطور دید ؟ آیا در کشور ما تورم وجود نداره . می دونم ، دولت داره به مردم یارانه میده . دستش درد نکنه . اما این به معنی رفع شدن تمام مشکلات نیست . آقای رئیس جمهور ، از شما ممنونم که به فکر تمام مردم هستید . قبول دارم که با توزیع یارانه ها ، عدالت برقرار شد . قبول دارم که بین کسی که در یک ویلای پنچ هزار متری ، با تمام امکانات رفاهی زندگی میکنه و بی کلاس ترین ماشین خونشون سوزوکیه ، با کسی که در یک روستا زندگی میکنه و تمام داراییش زمین کشاورزیه تفاوت زیادی وجود داره . نه به لحاظ شخصیتی ، بلکه به لحاظ امکانات و نوع مصرف . آقای رییس جمهور ، شما با توزیع یارانه ها ، سر سفره همه نان رو آوردید ، اما مگه میشه تنها با نان زندگی کرد ، هزینه مصرف آب اونقدر بالاست که حتی میترسیم نان را به آب بزنیم و بخوریم . چه بماند به گوشت و ماهی و میوه .

آقای رییس جمهور ، می دونم که الان به خاطر مشغله کاری زیادی که دارین فرصت خرید میوه و سبزی و گوشت و عدس و برنج و ... رو پیدا نمی کنید و این کار به عهده دیگر اعضای خانواده تون هست ، اما ایکاش یکبار سبد به دست بگیرید و به میادین میوه و تره بار برید . ( البته با چهره ناشناس ) انوقت می بینید که قیمت میوه ها نسبت به 5 سال گذشته چقدر تغییر کرده ، می بینید که حتی میوه تره باری که شما سالیان قبل به مردم گفتید از اونجا خرید کنند ( منظورم محله خودتونه که گفتید اینجا ارزونه ) چقدر گرون تر و بی کیفیت تر از گذشته داره کار میکنه . آقای رییس جمهور ، شما زحمتکش ترین شخص در مملکت بودید ولی ایکاش زمانی که می خواستید طرح هدمند کردن یارانه ها رو اجرا کنید ، علاوه بر نان ، گوشت و مرغ و سبزی  رو هم در نظر می گرفتید .

آقای رییس جمهور ، ایکاش قبل از اجرای طرح هدفمند کردن یارانه ها ، راهکارهای صحیح برای زندگی راحت تر را آموزش می دادید . ایکاش یاد می دادید که می توان برای استفاده از روشنایی از سلول های خورشیدی استفاده کرد . ایکاش ، یاد می دادید که می توان برای آبیاری گل و گیاه و باغ و زمین از روش قطره ای استفاده کرد .ایکاش قبلا" یاد می گرفتیم که تنظیم با لاستیک و تعویض فیلتر هوا ، مقدار مصرف سوخت رو پایین میاره . ایکاش ....

اگر تمام ایکاش ها رو از قبل بلد بودیم شاید امروز می تونستیم با پول یارانه ها نه تنها محتاج نان شب نباشیم ، بلکه با درست استفاده کردن از دارایی هامون  گوشت و مرغ و میوه و سبزی هم به سبد غذایی اضافه کنیم .

آقای رییس جمهور ما کشورمون رو دوست داریم و به خاطر سربلندی و رفاه اوون حاضریم از جان گذشتگی کنیم .

سلام بر همه دوستان همیشگی و جدید

امیدوارم که سالم و سلامت باشید

در روزهای گذشته ، اخبار زیادی پیرامون قتل با سلاح سرد شنیدیم . اضطراب و ترس در وجود اکثریت مردم موج می زد و مردم یکصدا خواستار مقابله با این مشکل بودند . دولت هم ، آستین ها رو بالا زد و در چند روز ، چنان زهر چشمی به خاطیان نشان داد که ، برادران محترم در گروه اراذل و اوباش تصمیم گرفتند که شیوه خودشون رو عوض کنند . در این روش موزیانه ، نوع سلاح عوض شده و به سلاحی سردتر از قبل ولی صد در صد کارامد تبدیل شده است . در این روش ابتدا فرد مقتول را شناسایی می کنند و سپس در یک اقدام غافلگیرانه در یکی از ایستگاه های مترو شخص مورد نظر را هل میدهند . این روش نسبت به روشهای دیگر کم ریسک تر و مفید تر است .چون ، اولا" بدون شک، دخل طرف میاد ، ثانیا" نمیشه قاتل را در انبوه مسافران تشخیص داد و ثالثا" می توان عنوان کرد که خودش ، خودش رو پایین انداخته .البته این فقط یک طنزه و نه یک واقعیت .

اما متاسفانه در کشور ما داره اتفاق های ناخوشایندی رخ میده . روزی تکه تکه کردن یک جوان در میدا کاج مقابل چشم مردم ، روزی حادثه خمینی شهر ، روز دیگر استخر زنانه در  تهران ، روزی  قتل داداشی و روزی هم پرت شدن به زیر مترو در مقابل چشمان زنان و کودکان و جوانان  .

اینها نمونه های بارزی هستند که در جامعه ما بوجود آمده اند . شاعر میگه " من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید-قفسم برده به باغی و د لم شاد کنید " ما از دولت نمی خواهیم که این مشکلات را حل کنه ، چون ریشه این مشکلات بیشتر فرهنگی و به خانواده ها باز می گرده . کودکی که از ابتدا آغوش گرم مادر رو احساس نکرده و تمام کودکی او درون دستمالی بسته به گردن مادر در حال فروش فال و دستمال و چسب زخم بوده و تنها زمزمه های نجوا شده در گوش او عبارتهایی از قبیل : خواهرا ، برادرا ، برای رضای خدا بخرید . فقیرم ، شوهرم معتاده ، کمکم کنید ، میگذره ، در آینده چه تضمینی برای سلامت روانی اون شخص وجود داره ؟ کودکی که مجبوره برای فرار از کتک های پدر معتادش پای بساط منقل و بافور پدرش بشینه و در ذغال بدمه چه آینده ای داره ؟ دختری که بهای مواد پدرش رو با از دست دادن گوهر پاک وجودش پرداخت می کنه چه آینده ای پیش رو خواهد داشت ؟ ما نمی خواهیم از دولت که مشکلات بزرگ رو حل کنه یا بیاد برای تک تک ما درس فرهنگ بزاره ، اما می تونه برای نسل بعدی ما سرمایه گذاری کنه تا درست تر زندگی کنیم . چندی پیش در ایستگاه اتوبوس شاهد دزدی پسر خردسالی بودم . مردم دورش جمع شدند و بعد از کتک مفصلی که خورد ازش پرسیدند : چرا این کار رو کردی ؟ گفت : می خواستم برم دفتر بخرم ، آخه دوستام همشون دفترهای فانتزی  دارن ، تازه دفتراشون سیمی است اما دفتر من رو مامانم با کاغذ های پشت سفیدی که بابام از سرکارش میاره برام درست میکنه . بچه ها من رو دوست ندارن ، میگن : گدایی ، اما بابای من گدایی نمی کنه حتی نمی ذاره که من پشت چراغ قرمزها شیشه ماشینا رو پاک کنم . میگه : شما باید درس بخونید و دکتر و مهندس بشید اما من دوست ندارم .می خوام به همه به خصوص به بچه های کلاسمون نشون بدم که ما گدا نیستیم .

دولت عزیز ، ما نسل همون هایی هستیم که اومدند پای صندوق های رای و به جمهوری اسلامی ایران رای " آری " دادند ، ما نسل همون هایی هستیم که رفتند با دشمن بعثی جنگیدند ، ما نسل همون هایی هستیم که خون در راه آزادی مملکت دادند تا ما امروز در زیر سایه الله زندگی کنیم ، ما نسل باقری و باکری و کاوه هستیم . می بینید به چی تبدیل شدیم ؟ می بینید اعتقاداتمون چقدر با رشادت های پدرانمون فاصله داره ؟ تا حالا از خودتون پرسیدید چرا ؟ جواب مهم نیست اما یادتون باشه که ما با این تفکرات قراره نسل بعدی رو بوجود بیاریم . پس ای کسانی که در راس امور قرار گرفته اید بیاید یکبار دیگر تا فرصت باقی است زیر پرچم اسلام و ولایت فقیه انقلابی دیگر به پا کنیم . یک انقلاب فرهنگی ، انقلابی که در آن اینبار ارزش های حقیقی انسان ها رو مورد توجه قرار بدیم و سعی کنیم ایرانی به مراتب زیباتر و استوارتر بسازیم

به امید آن روز

یا حق